
magisterium na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego (1969), uzupełniające studia na Wydziale Historycznym UW, doktorat w Zakładzie Historii Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk (1973) – promotorem był Bogusław Leśnodorski, habilitacja w Instytucie Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN (1989), profesura w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (1996). Pełnomocnik Ministra Edukacji Narodowej (1990), dyrektor Departamentu Polityki Naukowej Komitetu Badań Naukowych (1991-1993), członek Komitetu Naukoznawstwa PAN, a obecnie Komitetu Historii Nauki i Techniki PAN, członek Komisji Historii Nauki PAU, członek-założyciel Kasy imienia Józefa Mianowskiego – Fundacji Popierania Nauki, członek Towarzystwa Naukowego w Toruniu. Dorobek naukowy: specjalizacja naukoznawcza z historii organizacji nauki oraz socjologii nauki; doświadczenie badawcze z pracy kolejno w: Zakładzie Prakseologii i Naukoznawstwa PAN, Instytucie Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego, Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, Instytucie Socjologii UMK; granty międzynarodowe CRU RSS i krajowe KBN i NCH; ważniejsze książki: „Polityka naukowa w Polsce w latach 1944-1953. Geneza systemu” (tom I i II, Ossolineum 1992), „Siła przeciw Rozumowi… Losy Polskiej Akademii Umiejętności w latach 1939-1989” (PAU 1994), „Zwierciadło nauki. Mała encyklopedia polskiej nauki akademickiej” (PAU 2013). fot. Andrzej Romański